Saya terjaga jam
2.40 pagi. Saya mimpi awak pujuk saya. Sepanjang kita
bersama, awak tak pernah pujuk saya hinggalah saat saya ingin tinggalkan awak.
Awak tak pandai pujuk atau awak tak mahu pujuk saya – itu saya tak pasti. Walaupun
cuma dalam mimpi, saya masih boleh tersenyum. Saya kata dalam hati “Akhirnya
awak pujuk saya”. Tapi itu cuma mimpi...
Saya padam semua
SMS awak. Walaupun ada antaranya saya suka baca berulang kali. Saya padam semuanya. Saya simpan buku pantun. Saya
mahu move on. Saya tak mahu hidup
saya di belenggu dengan cinta kita. Semua memori, saya cuba letak di satu sudut
dan kuncinya rapat-rapat. Sungguh-sungguh saya mahu teruskan hidup tanpa bayangan awak.
Walau saya rindu awak setinggi mana pun, saya tak mahu hubungi awak.
Saya tak pernah
menyesal mencintai awak sedalam ini. Saya tak mampu buang awak dari hidup saya
sebab awak pernah jadi sebahagian dari saya. Saya cuma ralat sedikit bila kita
gaduh sebab awak marah saya delete
blog kita. Bukankah saya yang patut marah awak begitu teruk sebab awak curang
di belakang saya? Kalau awak cuba pertahankan yang awak tak curang di belakang
saya, awak tak akan cakap “Someone caught
my attention...”. Awak juga mengaku dia berjaya menarik perhatian awak.
Itu namanya jatuh cinta. Sungguhpun awak kata awak
tak pasti apa perasaan awak pada dia – itulah perasaannya. Hanya orang yang
jatuh cinta akan bincang di mana mahu beli rumah, tentang hati dan perasaan dan
“Saya kenal dia sehari macam kenal dia
berbulan-bulan...”. Kalau kita tak ada apa-apa perasaan, kita tak perlu dan
tak akan bincang tentang semua ini. Cinta melibatkan dua hati yang setuju untuk
hidup bersama.
Saya tak ralat
tinggalkan awak. Saya percaya saya telah sehabis baik menjaga awak, memberi awak
segala kasih sayang, perhatian yang tak berbelah bahagi dan bila awak perlukan
saya – saya ada dengan awak. Atas segala kelemahan dan kekurangan diri, saya
telah cuba jadi seorang lelaki yang terbaik untuk awak. Itu di pihak saya.
Mungkin di pihak awak masih banyak perkara yang awak tak puas hati dengan saya.
Saya nak move on. Tak ada apa-apa lagi antara
kita. Yang ada cuma kenangan. Saya minta angin bawa rasa cinta ini pergi
jauh-jauh. Bebaskan hidup saya dari semua beban hati dan perasaan, perasaan
resah yang tak berkesudahan, perasaan rindu yang tak berpenghujung. Saya tak
mahu terpaku di sini, di pintu cinta kita untuk masa yang lama. Tiga belas tahun
sudah cukup lama. Saya mahu hidup bebas tanpanya. Selagi saya berpegang pada cinta kita,
selagi itu saya tak boleh move on.
Jatuh cinta
dengan awak merupakan momen yang sangat indah dalam hidup saya. Dan bila awak
balas cinta saya, cinta itu menjadi lebih indah. Saya ada awak dan awak ada
saya. Apa yang telah berlaku tak sedikit pun dapat mengubah rasa cinta saya
pada awak. Cuma saya tak boleh lagi terpaku terlalu lama di situ. Saya perlu
teruskan hidup.
Terima kasih
atas tahun-tahun yang indah dalam hidup saya yang awak penuhi dengan cinta Terima
kasih atas kesetiaan awak selama kita bersama. Terima kasih atas segala pahit
manis, ketawa riang yang kita kongsikan. Terima kasih atas semangat yang tak
putus-putus awak berikan. Terima kasih kerana percaya cinta kita cinta
sesungguhnya. Dan terakhir, terima kasih kerana beri peluang pada lelaki yang
serba kekurangan ini mencintai dan mengasihi awak.
Some people are meant to fall in love with each other but not meant to be together.
Some people are meant to fall in love with each other but not meant to be together.
Sahabat, Kekasih dan Segalanya,
Imran
The City of Light