Sudah hampir setahun kita berpisah. Sudah dua kali raya. Tapi rasa rindu tetap sama. Bangun pagi, sebelum tidur, masa makan, tengah rehat, baca buku, buat kerja – awak selalu hadir. Entah kenapa rindu masih belum surut. Orang kata masa boleh mengubah banyak perkara tapi nampaknya tidak. Logiknya kalau sudah hampir setahun, rindu saya pada awak semakin berkurangan. Tak ada makna apa-apa pun kalau saya merindu awak.
Merindu awak dari jauh kadang-kadang seronok, kadang-kadang tidak. Hari-hari saya selalu di penuhi dengan mengingat awak. Bila saya beli buku, saya selalu ingat awak. Awak selalu baca buku yang saya tak baca. Saya tak kenal penulis yang awak suka (eh awak ada penulis kegemaran ke?). Awak selalu kata buku yang awak baca penulisnya tak famous. Awak selalu kata awak baca random. Awak tak ada apa-apa favourite. Dari movie hingga ke buku membawa ke makanan memang semuanya kita tak pernah sama.
Dari semalam saya rindu awak sampailah ke petang ini. Saya tidur sekejab. Bila bangun awak juga yang tetap saya ingat. Saya rindu awak dan saya tak tahu nak buat apa. Pernah saya rindu awak sampai demam-demam. Haih…malulah saya kalau orang tahu saya rindu awak sampai demam-demam. Saya romeo, kalau rindu sampai demam-demam nanti jatuhlah saham saya. Tapi tak apa. Tak ada orang tahu saya rindu awak sampai demam-demam. Semua salah awak sebab awak comel sangat. Selalu buat saya happy. Bila awak tak ada, saya tak tahu macam mana nak handle diri sendiri.
Awak garang. Suka marah saya. Nanti saya cakap saya rindu awak mesti awak buat macam-macam perangai, awak cakap macam-macam yang buat saya sakit hati. Nanti dari rindu jadi sakit hati. Saya pun pelik kenapalah susah sangat saya nak lupakan awak. Awak mandram saya eh? Haa. Awak tak baik mandram saya. Saya sebatang kara. Mak ayah pun tak ada. Saya tak nak rindu awak banyak sangat. Nanti jadi tak waras macam Laila Majunun. Awak, awak, awak, awak rindu saya banyak sangat ke?Alaa saya tahu awak rindu saya.
Hi babe. I miss you.